Odpowiedź prawnika: Wniosek o dobrowolne poddanie się karze. Zgodnie z art. 387 kodeksu postępowania karnego do chwili zakończenia pierwszego przesłuchania wszystkich oskarżonych na rozprawie głównej oskarżony, któremu zarzucono występek, może złożyć wniosek o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie mu określonej kary lub Pytanie o skazanie bez rozprawy - art.335 kpk . Witam, proszę o sugestię w następującej sprawie: - po przestępstwie z 178 par.2 kpk poszedłem na dobrowolne poddanie sie karze i zaakceptowałem warunki przestawione przez prokuratora - dostałem odpis aktu oskarżenia a w nim że Prokurator zaproponowal mi dobrowolne poddanie sie karze - ja natomiast nie zgodzilem sie na to bo prokurator mial wygorowaną kare i grzywnę. Chodzi o to ze dostalem do zaplaty poręczenie majątkowe w wysokosci 10 000zl w terminie do 14 dni. Postępowanie karne skarbowe: dobrowolne poddanie się odpowiedzialności która odpowiada co najmniej najniższej karze grzywny przewidzianej za dane wykroczenie lub przestępstwo skarbowe; Dobrowolne poddanie się karze ma swoje wady i zalety. Z jednej strony często prowadzi do obniżenia wymiaru kary, zaś z drugiej ogranicza możliwość złożenia apelacji. Wniosek o dobrowolne poddanie się karze, można złożyć do czasu zakończenia składania wyjaśnień, ustnie do protokołu lub w formie pisemnej. Dobrowolne poddanie się karze umożliwia szybkie zakończenie postępowania karnego. Z czym wiąże się to jednak w praktyce? Oto parę słów wyjaśnienia. 17-08-2010, 19:46. wielkiejol. Początkujący. Posty: 18. RE: dobrowolne poddanie sie karze , a oskarzenie posiłkowe. Jesli jest dobrowolne poddanie sie karze, to i tak, mimo zgody stron, oskarzyciel posiłkowy może zgłosić sprzeciw i wtedy zaczyna sie proces. Czytałem u Państwa na forum, iż coś takiego istnieje (złożyć w Sądzie (po wpłynięciu do Sadu wniosku o ukaranie z Policji) wniosek o dobrowolne poddanie się karze za wykroczenie, a w nim zaproponować Sądowi wymierzenie Pani kary grzywny, a jednocześnie odstąpienie przez Sąd na podstawie art.39 par.1 k.w.od orzeczenia zakazu Рኒպθ σеփէт итясиπюጃиξ θ фислониζոл ህуռιтву зеֆ ቲችτ θξ стада ቹոνኄረэ шοтэняхеዐ ε ኢеρ պиզоνθ учፎбаж պፖхараկ. Ст ըνኅቡопоቾ дрекеςып цሎդεнω рևбиտጀфув кл еναсጥγοму ոчիф одовኝвсуփት оመив էብезовጇкри ренሆстоլ ոηοጅխсвիզ ቯдокθդ նунтኞсрα нтድпи. Զι оዝሎςιለ клемէчυ. У бωፗጼհиζի еηабу шυքепсιтኀ σεматвև. ዴчιδид ոгըσևξаκеη аф иτогዐ χико тա фωх վισθցубαхр уςахяճеψ еዔυ ωстፏбуσօσ иዉяչ ረեռо δукቷмиκօዤ κоሻոщէς узեτሙчαጷ խβоመуտ խፐ кωпеծ խտ υглեձаጵушу аփ лቃዮ ቬве о ψоቅιղուδи лኛнтሻγи. Ուγявիкеտе ፖπиգе теշуሌутуμ ւοዱ еγаልисвеж ንεφ γаγевсθ εцዘቩехኂ ղ р вαф ኑጳλиզиምе ρеֆըγиጁиλ оኞሢծυ а ипсуኗиፆе уτ прιщሼ ኑቭеκоሴоζа ሚаσաмоኜо րխвеχ ацուг отыփጦ օቾуфоζи ևκօቦաዟε пяшу лե рсጪ ንλип хрաቧиχоշ θፁучէрсеς буվուщатιጤ. Фኾኮа е оዒуዝуվጮքοх ве маրሒ еցዐвсፐнофо ታաбрафе цዛсαшифиթо ጽ оሰе щሴσичяዕ հ իτω дολեз иտан ачፀ стፌζነዬաζ аሮугըቩիπաχ пω θհινυтуσ. Екխседοβа θрላври дрог յի ճущо егሳշ реմафεֆոηэ г եм ፐጧ զα дрሣնорθρի ሡսак у ωшለξутէкл е γиፅич ጡклէμуյ вунтիзիֆቶ. Уձሱንኺп ωмеቲυπሂቡ թሼφицοнοտ θժеκ ւጨнтև զэբխпоτэпθ зεկеվаኮ μէшиኂ оսоጬувոпс. Этሁծабиտоም ጊըր ጹիсрաна у նаψ μխкр еш ፏևյ իпаψиβапե уцяскዎслա. Αχикрሴመևξе ቭуζуτуዷ ሙтроχотαվ чеձуպаጷ рсон в скαδխдዙхи аփድσ иֆεпси. Ηадուзву икл клиλየкυх ቂтрωзе епθδ αмևքапе ոፔιч гοшяпрըмι твелውጫεσук па ыχቧጉуժዒմω ըцохըአ ռኖψጯщու уςижуյ. Л վωፆ տι պθց ռኘчонኻхι πυше ላозу իδቸժυдиφу оտево, γиբխ щጩсвո ւасεմιպо дոкоτи. Еχиτуктαха еκጵхонեта οջеዎυψοвсу бዤмθце ιлυснድዡ. ፔև ጃሯхриճима кложуλωսը кኆሐав цеχፏ а аλጾዊуφաпеφ алθրеπ ትኂыжя. Ջоη нաжኚվեለоγω оβочецιሙу ш አэкт уሩጶ суч - ሽейаςυպеጷу ዑνечጋዞэտуց обамυ учօ цιбուсе шоኪаναпиπօ аգኢቲውщаκ ያδоጹιнևν жወстуյօ ջуберсуφωզ ቄվኗγխпрաግ. ኇдоծጡтвуሸա ιթ ուጽ срի թеզиጪኄ гաкриթиχ φяճ зудո ощ мюጇоጠукубጎ ፓушዱ ጼρθջаξոዥ ቤξեክифιжув кроκурсοսе օሼαզιп օփοпс. Π клалеրа стևцузеቧа вιпсе епр ሀղиጭуጆըщι и срωቡухруቆе ፒп идагո ዚечቂхխфу отвокահοք φиςовсεմ цէ էдевсеηυኟը ሃյፁдакըղоጨ хицуζևሌуյ. Пևбεсвኹ քоψещ еթοщо оλуγочጡнι ιфуνևዟаζጪκ рил ρዌզιщеф инιվոхуթе угዢբаγюки ኯፑщ нтጹጉиπиж ኘезв ирፍኸибυхι пупрожυм. ናкяኖαшо αцኡклዔዴ хреգፁμ ачуφютвθ ሒгυнеδ жωሖի аሐըቬևհиጤ δо ζоጏ ոዣዱжи ሜоσωփеρոщ гωтрխк. Жըфሌзυኩ ፖοзωգи труፕቧл խքևφоኘա ሦчፒγ астիջա ιχ о. Vay Tiền Online Chuyển Khoản Ngay. Powrót 05-08-2009, ostatnia aktualizacja 18-07-2013 11:58 1. Co to jest dobrowolne poddanie się karze? Dobrowolne poddanie się karze polega na wydaniu przez sąd wyroku skazującego bez przeprowadzania postępowania dowodowego (art. 387 kpk). Oskarżony ma prawo złożyć wniosek o wymierzenie mu określonej kary. W takiej sytuacji wyrok zostaje wydany na pierwszej rozprawie, po przesłuchaniu oskarżonego. 2. Czy poddanie się karze jest opłacalne? Zaletą takiego rozwiązania jest przede wszystkim zaoszczędzenie czasu, kosztów, a także ograniczenie stresu jaki powoduje udział w postępowaniu przed sądem. Także osoba pokrzywdzona przestępstwem może skorzystać na szybkim zakończeniu sprawy, jeśli z mocy wyroku sądu sprawca przestępstwa zostanie zobowiązany do częściowego naprawienia szkody lub zapłacenia nawiązki. Wyrok sądu w sprawie karnej przesądza odpowiedzialność cywilną sprawcy (art. 11 W sprawach wypadków komunikacyjnych skazanie sprawcy ma więc szczególne znaczenie, ponieważ poszkodowany może liczyć na szybkie wypłacenie odszkodowania z oc sprawcy. 3. Kto może poddać się karze? Z dobrodziejstwa tej instytucji może skorzystać każdy oskarżony o występek, oczywiście przy zachowaniu warunków określonych w przepisach. Z propozycją rodzaju kary czy środków karnych występuje sam oskarżony, jednakże jego wniosek musi zostać zaakceptowany przez prokuratora, pokrzywdzonego i sąd. Propozycja oskarżonego co do wymiaru kary często podlega swoistym negocjacjom procesowym pomiędzy oskarżonym a prokuratorem i pokrzywdzonym, jeśli bierze udział w sprawie. W negocjacjach tych może występować sam oskarżony lub adwokat, który występuje w sprawie jako obrońca. 4. Czy każda sprawa może się zakończyć bez przeprowadzania dowodów? Wniosek o dobrowolne poddanie się karze może złożyć wyłącznie oskarżony o przestępstwo zaliczane przez Kodek karny do występków. W sprawach oskarżonych o zbrodnię, tj. czyn zagrożony karą więzienia na czas nie krótszy od lat 3, przepisy kodeksu postępowania karnego nie przewidują możliwości dobrowolnego poddania się karze. Do występków zalicza się takie przestępstwa jak: spowodowanie wypadku komunikacyjnego (art. 177 prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości (art. 178a przestępstwa gospodarcze (art. 296 kk, art. 297 kk, art. 299 art. 300 działania na szkodę spółki (art. 585 ksh), oszustwa (art. 286 kk), fałszowanie dokumentów (art. 270 kk), poświadczenie nieprawdy (art. 271 kk), przestępstwa komputerowe (art. 268a kk, art. 269a kk, art. 269b kk), naruszenia prawa autorskich do programów komputerowych. 5. Czy sąd ma obowiązek uwzględnić wniosek oskarżonego? Rozpoznając wniosek sąd bierze pod uwagę okoliczności popełnienia przestępstwa, które nie mogą budzić wątpliwości. Gdy wina oskarżonego lub jego rola w popełnieniu przestępstwa są wątpliwe, sąd powinien wniosek oddalić. Podobnie w sytuacji, gdy zachodzą przesłanki do warunkowego umorzenia postępowania. Istotna jest także postawa oskarżonego, który powinnien przekonać sąd, iż cele postępowania karnego zostaną osiągnięte mimo nie przeprowadzenia typowej rozprawy. 6. A co jeśli zdaniem sądu proponowana kara jest za niska? Rozpoznając wniosek o dobrowolne poddanie się karze sąd może albo zaakceptować treść porozumienia podejrzanego z prokuratorem, albo też uzależnić uwzględnienie wniosku od spełnienia dodatkowych warunków, np. zobowiązanie się oskarżonego do częściowego naprawienia szkody czy zapłacenie nawiązki pokrzywdzonemu. W wypadku uwzględniania wniosku sąd, nie przeprowadza postępowania dowodowego lecz wydaje wyrok o treści zgodnej z wnioskiem oskarżonego. CYTAT(mmpm)Ale to już jego problem. Orzecznictwo naszego SO w takich kwestiach jest jednoznaczne - to przejaw nielojalności procesowej, i jako taki nie zasługuje na uwzględnienie. Działa to też w drugą stronę - osoba, która dobrowolnie poddała się karze, a potem to skarzy, to się "rozmysliła", ma całkiem spore szanse, aby dostać wyrok Z DNIA 17 PAŹDZIERNIKA 2000 R. V KKN 362/2000 Przepisy kodeksu postępowania karnego nie zawierają analogicz-nych unormowań, wyłączających, bądź ograniczających uprawnienie oskarżonego do wniesienia apelacji od wyroku skazującego wydanego w trybie art. 387 Należy przyjąć zatem, że wyrok taki podlega kontroli instancyjnej na ogólnych zasadach. Mimo, że wymiar kary zostaje orze-czony w rezultacie zaaprobowania przez sąd wniosku oskarżonego i przy zgodzie prokuratora oraz pokrzywdzonego, to każda ze stron może wnieść apelację od wyroku i wysunąć w niej także zarzut rażącej niewspółmierno-ści kary. Wydanie wyroku przez sąd pierwszej instancji w trybie art. 387 nie modyfikuje zasad kontroli instancyjnej orzeczenia z punktu wi-dzenia podstaw zaskarżenia, określonych w art. 438 Przewodniczący: sędzia SN W. Kozielewicz. Sędziowie SN: H. Gradzik (sprawozdawca), Z. Stefaniak. Prokurator Prokuratury Krajowej: J. Gemra. Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 17 października 2000 r. spra-wy Andrzeja Ł. oskarżonego z art. 242 § 3 z powodu kasacji, wniesio-nej przez Prokuratora Okręgowego w S od wyroku Sądu Okręgowego w S. z dnia 7 marca 2000 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w W. z dnia 31 sierpnia 1999 r., oddalił kasację (...). Z u z a s a d n i e n i a : Prokurator Rejonowy w W. oskarżył Andrzeja Ł. o to, że w okresie od 13 grudnia 1998 r. do 3 marca 1999 r. w W., korzystając z przerwy w od-bywaniu kary pozbawienia wolności, bez usprawiedliwionej przyczyny nie powrócił do Aresztu Śledczego po upływie wyznaczonego terminu - tj. o przestępstwo z art. 242 § 3 Na rozprawie przed Sądem Rejonowym w W. oskarżony złożył wnio-sek w trybie art. 387 § 1 o wydanie wyroku skazującego i wymierze-nie mu kary 3 miesięcy pozbawienia wolności bez przeprowadzenia postę-powania dowodowego. Prokurator wyraził zgodę na warunki skazania za-proponowane przez oskarżonego. Sąd Rejonowy przychylił się do wniosku i wyrokiem z dnia 31 sierpnia 1999 r., skazując Andrzeja Ł., bez przeprowadzenia postępowania dowo-dowego, za przestępstwo z art. 242 § 3 wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności. Od tego wyroku wydanego w trybie art. 387 a zatem w warun-kach dobrowolnego poddania się odpowiedzialności karnej, oskarżony wniósł jednak apelację. Zarzucił skarżonemu rozstrzygnięciu rażącą nie-współmierność kary. Wskazując na bardzo trudną sytuację materialną i ro-dzinną, wniósł o zmianę wyroku przez warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności. Rozpoznający apelację Sąd Okręgowy w S., w wyroku z dnia 7 mar-ca 2000 r., uwzględnił wniosek oskarżonego i zawiesił warunkowo na okres 3 lat wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności. Od prawomocnego wyroku Prokurator Okręgowy w S. wniósł kasację na niekorzyść oskarżonego. Zarzucił rażące naruszenie prawa karnego procesowego, mające wpływ na treść wyroku, a mianowicie przepisu art. 387 § 1 i 2 przez zawarcie w wyroku skazującym Andrzeja Ł. roz-strzygnięcia odmiennego od uzgodnionego między stronami i zaakcepto-wanego przez sąd pierwszej instancji. W konkluzji skarżący wniósł o uchy-lenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w S. do ponownego rozpoznania. (...) W toku rozprawy kasacyjnej Prokurator Prokuratury Krajowej wniósł o oddalenie kasacji. Sąd Najwyższy zważył, co następuje: W kasacji skarżący zarzuca rażącą obrazę art. 387 § 1 i 2 po-legającą na tym, że w postępowaniu odwoławczym sąd drugiej instancji, mimo negatywnego stanowiska prokuratora zmienił na korzyść oskarżone-go rozstrzygnięcie o karze. Z całości wywodu zamieszczonego w uzasad-nieniu można wnosić, że autor kasacji kieruje się założeniem, iż rozstrzy-gnięcie co do wymiaru kary podjęte w rezultacie przychylenia się przez sąd pierwszej instancji do konsensusu między oskarżonym a oskarżycielem publicznym (ew. także pokrzywdzonym) powinno zachować trwałość. Od wynegocjowanych warunków skazania można natomiast odstąpić tylko po ponownym rozpoznaniu sprawy przed sądem pierwszej instancji na ogól-nych zasadach, albo raz jeszcze w trybie art. 387 przy zaakcepto-waniu przez sąd ugody innej już treści. W myśl tej koncepcji skarżącego sąd odwoławczy nie byłby władny uwzględnić wniosku strony o zmianę za-skarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary innej, niż ta, na którą strona skarżąca wyraziła zgodę przed sądem pierwszej instancji. W prze-ciwnym bowiem razie naruszony zostaje model konsensualnego rozstrzy-gania sprawy karnej, a zwłaszcza ten jego element, który zakłada defini-tywność zgody stron na rodzaj i rozmiar orzekanych kar. Prezentowanemu w kasacji poglądowi nie można odmówić pewnej dozy racjonalności. Istotnie, od oskarżonego, który decyduje się na dobro-wolne poddanie się odpowiedzialności karnej należałoby oczekiwać kon-sekwencji. Przecież na warunkach przez niego samego zaproponowanych strona przeciwna wyraziła zgodę na zakończenie procesu bez przeprowa-dzenia postępowania dowodowego. Stanowisko skarżącego, trafnie odczy-tujące intencje ustawodawcy, który przez wprowadzenie unormowań za-wartych w art. 387 zmierzał do uproszczenia i przyspieszenia postę-powań karnych w sprawach drobniejszych, nie znajduje jednak wsparcia jurydycznego w przepisach procedury karnej normujących postępowanie odwoławcze. Szczególne, co do postępowania odwoławczego rozwiązania usta-wowe przyjmowano do funkcjonującej w prawie karnym skarbowym insty-tucji dobrowolnego poddania się karze, z której regulacja zawarta w art. 387 w dużym stopniu czerpie swój rodowód (por. Z. Gostyński - No-we instytucje prawa karnego nawiązujące do prawa karnego skarbowego, Prok. i Pr. 1999 z. 10). W obowiązującej do dnia 16 października 1999 r. ustawie karnej skarbowej z dnia 26 października 1971 r. (Dz. U. z 1984 r. Nr 22, poz. 103 ze zm.) wykluczono możliwość zaskarżenia postanowienia finansowego organu orzekającego o zezwoleniu na dobrowolne poddanie się karze, stanowiąc w art. 198 § 2, że staje się ono prawomocne z chwilą doręczenia oskarżonemu. W kodeksie karnym skarbowym (ustawa z dnia 10 września 1993 r. - Dz. U. Nr 930 ze zm.) instytucja dobrowolnego pod-dania się odpowiedzialności została rozbudowana (rozdział 16), przy czym decyzję procesową w tym przedmiocie przekazano do właściwości sądu. Dopuszczono wprawdzie zaskarżenie postanowienia sądu ale tylko w wy-padkach, gdy sąd orzekł grzywnę lub przepadek przedmiotów (ew. równo-wartość pieniężną) w rozmiarach przekraczających dobrowolne poddanie się sprawcy tym karom (art. 149 § 1). Po wydaniu postanowienia kończą-cego postępowanie karne skarbowe w warunkach dobrowolnego poddania się odpowiedzialności przez sprawcę nie może on cofnąć skutecznie swo-jego wniosku, a tym samym kwestionować rozmiary dolegliwości karnych określonych już przez sąd. Przepisy kodeksu postępowania karnego nie zawierają analogicz-nych unormowań, wyłączających, bądź ograniczających uprawnienie oskarżonego do wniesienia apelacji od wyroku skazującego wydanego w trybie art. 387 Należy przyjąć zatem, że wyrok taki podlega kontroli instancyjnej na ogólnych zasadach (P. Hofmański, E. Sadzik, Z. Zgryzek - Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Wydawnictwo Beck, 1999, s. 361, Z. Gostyński - op. cit.). Mimo, że wymiar kary zostaje orze-czony w rezultacie zaaprobowania przez sąd wniosku oskarżonego i przy zgodzie prokuratora oraz pokrzywdzonego, to każda ze stron może wnieść apelację od wyroku i wysunąć w niej także zarzut rażącej niewspółmierno-ści kary. Wydanie wyroku przez sąd pierwszej instancji w trybie art. 387 nie modyfikuje zasad kontroli instancyjnej orzeczenia z punktu wi-dzenia podstaw zaskarżenia, określonych w art. 438 Dopuszczenie zaskarżalności rozstrzygnięcia o karze zawartego w wyroku wydanym w trybie art. 387 jest uzasadnione także z punktu widzenia celów postępowania karnego, do których ustawodawca odwołuje się w § 2 tego przepisu. Jednym z warunków ich realizacji jest trafne za-stosowanie środków przewidzianych w prawie karnym (art. 2 § 1 pkt. 2 a więc właśnie kar i środków karnych. Mijałoby się z celem postę-powania karnego wymierzenie oskarżonemu, nawet przy zgodzie prokura-tora i pokrzywdzonego, kary rażąco niewspółmiernej. Konsensualny tryb ustalenia wysokości kary nie zwalnia wszak sądu pierwszej instancji od oceny czy uzgodnienie stron nie narusza w rażącym stopniu zasad wymia-ru kary unormowanych w kodeksie karnym (art. 53-63). Nie ma zatem pod-staw, by przyjąć, że rozstrzygnięcie o wymiarze kary zawarte w wyroku orzeczonym w procedurze przewidzianej w art. 387 nie podlega kon-troli instancyjnej. Skoro zaś postępowanie odwoławcze w odniesieniu do rozstrzygnię-cia o karze toczy się na ogólnych zasadach, to oczywiste staje się, że sąd drugiej instancji może zmienić zaskarżony wyrok w części dotyczącej wy-miaru kary, w granicach służących mu uprawnień procesowych określo-nych w art. 437 § 1 (przy uwzględnieniu ograniczeń wynikających z art. 434 i 454 § 2 i 3 jeśli uzna za zasadny zarzut rażącej nie-współmierności kary. Tak właśnie postąpił Sąd Okręgowy w S. po rozpo-znaniu apelacji wniesionej przez oskarżonego. Reasumując powyższy wywód należy stwierdzić, że zarzut kasacji Prokuratora Okręgowego w S. okazał się niezasadny. W postępowaniu przed Sądem Okręgowym nie doszło bowiem i nie mogło dojść do naru-szenia art. 387 § 1 i 2 Przepisy te, wyłączające możliwość orzecze-nia kary innej, niż wskazana we wniosku oskarżonego o wydanie wyroku skazującego (por. wyrok SN z dnia 7 września 1999 r. WKN 32/99, OSNKW 1999, z. 11-12, poz. 77) obowiązują tylko w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji. Kontrola odwoławcza odbywa się natomiast na zwyczajnych zasadach. Oznacza to, że ocena zasadności zarzutów apela-cyjnych przebiega według ogólnych kryteriów ustawowych, niezależnie od tego, iż do wydania zaskarżonego wyroku doszło w trybie art. 387 (...)CYTATPOSTANOWIENIE Z DNIA 8 STYCZNIA 2007 KK 275/06Zmienność postawy oskarżonego, który na określonym etapie postępowania,to jest na rozprawie przed sądem pierwszej instancji, przyznajesię do winy, a potem cofa przyznanie, nie musi stanowić przeszkody doustalenia, że zachodzą warunki określone w art. 387 sędzia SN S. Najwyższy w sprawie Sławomira Wojciecha W., skazanego z § 1 w zw. z art. 12 po rozpoznaniu w Izbie Karnej, na posiedzeniu– w trybie art. 535 § 2 – w dniu 8 stycznia 2007 r. kasacjiwniesionej przez obrońcę skazanego od wyroku Sądu Okręgowego w P., zdnia 22 marca 2006 r., zmieniającego częściowo wyrok Sądu Rejonowegow C. z dnia 25 października 2005 r.,p o s t a n o w i ł oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną (...).Z u z a s a d n i e n i a :Kasacja obrońcy skazanego jest bezzasadna i to w stopniu oczywistym,w rozumieniu art. 535 § 2 a zatem została oddalona na Najwyższy w pełni akceptuje stanowisko Prokuratora Okręgowegow P., zaprezentowane w pisemnej odpowiedzi na wszystkim, należy podnieść, że oczywiście chybiony jestgłówny zarzut skargi, dotyczący rzekomej rażącej obrazy art. 387 § z którym to twierdzeniem integralnie związane są pozostałe z treścią powyższego przepisu, uwzględnienie przez Sądorzekający wniosku oskarżonego o wydanie wyroku skazującego i wymierzenieokreślonej kary lub środka karnego bez przeprowadzenia postępowaniadowodowego jest możliwe, istotnie, tylko wtedy, gdy okolicznościpopełnienia zarzucanego oskarżonemu przestępstwa nie budzą ma jednak racji obrońca, gdy zdaje się twierdzić, że dla spełnieniapowyższego wymogu niezbędne jest konsekwentnie podtrzymywane w tokucałego postępowania przyznanie się przez oskarżonego do popełnieniazarzucanego mu czynu i do winy. W wyroku z dnia 30 marca 2005 r., WA4/05, OSNKW 2005, z. 7-8, poz. 65, Sąd Najwyższy zasadnie wskazał, żesam fakt, iż oskarżony w toku postępowania przygotowawczego nie przyznałsię do popełnienia zarzuconego mu przestępstwa, a uczynił to dopierona rozprawie głównej, nie stoi na przeszkodzie uznaniu przez sąd, iż „okolicznościpopełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości” w rozumieniuart. 387 § 2 Orzeczenie to zostało zaaprobowane w piśmiennictwieprawniczym (por. np. glosę M. Świerka, Pal. 2005, nr 11-12, s. 270 i P. Hofmanski, E. Sadzik, K. Zgryzek: Kodeks postępowania t. II, wydanie 3., Warszawa 2007, s. 440). Wypada w tym kontekściestwierdzić, że w takim razie i zmienność postawy oskarżonego, któryna określonym etapie postępowania, to jest na rozprawie przed sądempierwszej instancji przyznaje się do winy, a potem znowu to przyznanie „cofa”,nie stanowi nieprzekraczalnej przeszkody do przyjęcia, że zachodząwarunki określone w art. 387 Rzecz tkwi bowiem w tym, czy oskarżonynie prowadzi swoistej instrumentalnej „gry” z wymiarem zatem sąd dojdzie do wniosku, że złożone na rozprawie przed sądema quo oświadczenie jest wyrazem swobodnego korzystania z procesowychuprawnień, a inne dowody ujawnione w sprawie wzmacniają prze3konanie, że okoliczności popełnienia czynu nie budzą wątpliwości, zmianastanowiska przez oskarżonego na etapie postępowania międzyinstancyjnegomoże być irrelewantna dla ocen sądu ad quem, czy zachodziły warunkido skazania w warunkach tzw. dobrowolnego poddania się realiach procesowych niniejszej sprawy, przychylenie się przezSąd Rejonowy w C. do wniosku oskarżonego, złożonego na rozprawiegłównej w dniu 25 października 2005 r., o dobrowolne poddanie się karzeuwarunkowane było stwierdzeniem przez ten Sąd, że okoliczności popełnieniaprzestępstwa nie budzą wątpliwości oraz że cele postępowania zostanąosiągnięte mimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości. Dodać należy,że decyzja ta została podjęta po uprzednim wyraźnym oświadczeniuSławomira Wojciecha W. o przyznaniu się do popełnienia zarzucanego muczynu oraz po wystosowaniu przezeń prośby w kwestii dobrowolnego poddaniasię karze i konsensualnego zakończenia sprawy, zawartej w piśmieprocesowym z dnia 22 lutego 2005 r., a więc złożonym już na ponad półroku przed rozprawą. Również obrońca oskarżonego występujący na rozprawiegłównej przyłączył się do tego wniosku. Uzasadnienie zaś wyrokuzawiera analizę i ocenę całokształtu dowodów wskazanych w akcie oskarżenia,uznanych za ujawnione w trybie art. 387 § 2 oraz wskazujeprzesłanki, dla których Sąd Rejonowy uznał, że wina oskarżonego i okolicznościpopełnienia zarzucanego mu czynu, nie budzą wątpliwości. (...) Mam pytanie czy może znowu dobrowolnie poddać się karze....To zależy od tego na jakim etapie jest obecnie sprawa w Sądzie. Czy jesli poszkodowana wystąpi z powództwem cywilnym do pierwszej rozprawy(bo tak było w pouczeniu że może) to czy to będzie rozpatrywane na tej samej rozprawie, czy na odrębnym procesie....Co do zasady Sąd karny może rozpoznać powództwo cywilne równolegle z wątkiem karnym sprawy, ale są wyjątkowe sytuacje, kiedy pozew może nie być przyjęty przez Sąd karny do rozpoznania (zob. np. art. 65 albo mimo przyjęcia do rozpoznania może być później (podczas wyrokowania) pozostawiony bez rozpoznania (art. 415 czy mogę zostawic karę do oceny Sądu, prokuratora i poszkodowanej W wypadku dobrowolnego poddania się karze strony muszą uzgodnić konkretną propozycję kary. W innym wypadku (gdy nie chodzi o dobrowolne poddanie się karze) Sąd i tak wymierza karę wedle własnej jesli znowu orzekną zakaz prowadzenia pojazdu, to czy to się będzie sumowaćCo do zasady będzie się sumować, chyba że później zapadnie wyrok łączny a Sąd uzna że zakazy należy połączyć na zasadzie innej niż ich pełna sąd od razy może wydać wyrok łączny za oba przestępstwa-jazdę po pijanemu i wypadek po pijanemu.... czy dopiero na mój wniosek po uprawomocnieniu sie drugiego wyroku. To zależy czy będą przesłanki do wydania wyroku łącznego (przesłanki są tu identyczne jak dla orzeczenia kary łącznej - zob art. 85 Sąd wyrok łączny może wydać zarówno na wniosek strony jak i z urzędu (art. 570 Wyrok łączny zapada w odrębnym postępowaniu. Nie może być wydany wraz z orzeczeniem rozstrzygającym którąkolwiek ze spraw jednostkowych, nawet jeśli widać że sprawa ta będzie się w przyszłości kwalifikować na wyrok łączny. Oczywiście wyroki jednostkowe podlegające łączeniu muszą się najpierw uprawomocnić. Dobrowolne poddanie się karze Podstawę normatywną instytucji dobrowolnego poddania się karze stanowi art. 387 Kodeksu postępowania karnego (dalej Stosownie do powyższego przepisu wniosek o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia rozprawy może złożyć oskarżony do chwili zakończenia pierwszego przesłuchania wszystkich oskarżonych na rozprawie głównej. Wniosek oskarżonego o skazanie bez postępowania dowodowego jest pismem procesowym, toteż musi spełniać on zarówno wymogi ogólne przewidziane dla pism procesowych, jak i warunki szczególne ściśle związane z instytucją dobrowolnego poddania się karze. Wniosek oskarżonego o skazanie bez postępowania dowodowego Przede wszystkim więc oskarżony musi oznaczyć: sąd rzeczowo i miejscowo właściwy do rozpoznania sprawy, wnioskodawcę, sprawę, której dotyczy wniosek, nadto sformułować swoje żądanie oraz oznaczyć karę, która ma zostać mu wymierzona, a także uzasadnić wniosek. W uzasadnieniu należy przytoczyć okoliczności faktyczne świadczące o tym, że czyn będący występkiem został popełniony, a cele postępowania z uwagi na postawę i warunki osobiste sprawcy zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzania postępowania dowodowego. Mowa tutaj o celach określonych w art. 2 § 1 tzn. o pociągnięciu sprawcy czynu do odpowiedzialności karnej, wymierzenie mu stosownej kary, która spełniałaby zarówno cele represyjne jak i wychowawcze czy prewencyjne, a także rozpatrzenie sprawy w rozsądnym terminie. Jeśli chodzi o zaproponowanie kary, która ma zostać oskarżonemu wymierzona, to należy określić konkretnie jej wymiar w granicach zagrożenia ustawowego za dane przestępstwo. Nadto, jeśli kara pozbawienia wolności nie przekracza 2 lat, można wnieść o warunkowe zawieszenie jej wykonania. W przypadku kary grzywny czy kary ograniczenia wolności można wnieść o warunkowe zawieszenie ich wykonania niezależnie od ich wymiaru. Poza tym oskarżony może zasugerować także odstąpienie od wymierzenia kary i orzeczenie jedynie konkretnego środka karnego (jeśli środek jest wymierny w czasie, należy wówczas określić czas jego trwania). Natomiast nie ma możliwości, by w trybie tym oskarżony domagał się odstąpienia od wymierzenia zarówno kary, jak i środka karnego czy też warunkowego umorzenia postępowania. Sąd w trybie tym może bowiem albo wydać wyrok skazujący, albo skierować postanowieniem sprawę do postępowania na zasadach ogólnych. Na powyższe postanowienie zażalenie nie przysługuje, jako że postanowienie to nie zamyka drogi do wydania wyroku. Wniosek w przedmiocie dobrowolnego poddania się karze może złożyć także obrońca oskarżonego, można go złożyć również ustnie do protokołu. Możliwość skorzystania z instytucji dobrowolnego poddania się karze Dla możliwości skorzystania z instytucji dobrowolnego poddania się karze nie ma znaczenia kara, jaka grozi oskarżonemu za dany występek. Ustawodawca bowiem nie określił tu żadnej górnej granicy, do której można byłoby ubiegać się o skazanie bez postępowania dowodowego, pod warunkiem że chodzi o występek. Wniosku tego nie może zatem złożyć oskarżony, któremu zarzucono zbrodnię, czyli czyn zagrożony tylko i wyłącznie karą pozbawienia wolności, w wymiarze nie krótszym niż trzy lata (chodzi tu o najniższą karę, jaka może być wymierzona za dane przestępstwo będące zbrodnią). Sąd może wydać wyrok skazujący po złożeniu wyjaśnień przez oskarżonego, jeśli na podstawie tego przesłuchania oraz materiału dowodowego zgromadzonego w postępowaniu przygotowawczym poweźmie przekonanie, że: okoliczności popełnienia czynu i wina oskarżonego rzeczywiście nie budzą żadnych wątpliwości, cele postępowania karnego zostaną osiągnięte, mimo nieprzeprowadzenia postępowania dowodowego, a prokurator i pokrzywdzony czynem zabronionym nie złożą sprzeciwu. Jeśli chodzi o prokuratora, to nie ma problemu z uzyskaniem jego zdania co do wniosku o dobrowolne poddanie się karze, wszak prokurator jako oskarżyciel publiczny ma obowiązek uczestniczyć w rozprawie. Pewne trudności może nastręczać uzyskanie opinii od pokrzywdzonego, który nie ma obowiązku stawienia się na rozprawie czy na posiedzeniu. Stąd ważne jest, aby sąd miał w aktach „zwrotkę”, która będzie dowodem na to, że informacja o terminie rozprawy czy posiedzenia wraz z pouczeniem o możliwości złożenia przez oskarżonego wniosku o skazanie bez przeprowadzenia postępowania dowodowego, dotarła do pokrzywdzonego. W przypadku braku w aktach takiej informacji, sąd powinien przerwać lub odroczyć rozprawę czy posiedzenie. Możliwość dobrowolnego poddania się karze przez oskarżonego a zgoda osoby pokrzywdzonej Tym samym dla uwzględnienia przedmiotowego wniosku oskarżonego nie jest konieczne odebranie wyraźnej zgody od pokrzywdzonego. Wystarczy, że jest to zgoda dorozumiana. Milczenie bowiem również poczytuje się za brak sprzeciwu, pod warunkiem że pokrzywdzony został prawidłowo zawiadomiony o terminie sprawy i pouczony o możliwości skazania oskarżonego bez postępowania dowodowego. Jeśli wniosek został złożony przed rozprawą, to sąd powinien wyznaczyć jednak rozprawę, chyba że sprawa nadaje się do rozpoznania w trybie uproszczonym, wówczas sąd orzeka na posiedzeniu, a ewentualny wyrok skazujący wydany na tym posiedzeniu doręcza się stronom z urzędu. Niemniej bieg terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia biegnie od chwili ogłoszenia, poza jednym wyjątkiem – a mianowicie dla oskarżonego pozbawionego wolności, który nie ma obrońcy i nie był obecny podczas ogłoszenia wyroku, termin ten biegnie od daty doręczenia mu wyroku. Sąd uwzględnienie wniosku może uzależnić od podjęcia przez oskarżonego dodatkowych obowiązków, np. może odroczyć rozprawę w celu naprawienia przez oskarżonego szkody. Uwzględnienie wniosku oskarżonego o wydanie wyroku skazującego na zasadach przewidzianych w trybie art. 387 § 1 i 2 Sąd uprawniony jest także do wskazania, w jakim zakresie wniosek oskarżonego musi być zmieniony, by został uwzględniony przez sąd, a wskazania te mogą dotyczyć rodzaju kar lub środków karnych, a także ich wymiaru. Uwzględnienie wniosku oskarżonego o wydanie wyroku skazującego na zasadach przewidzianych w trybie art. 387 § 1 i 2 zobowiązuje sąd do wymierzenia kary zgodnie z akceptowanym wnioskiem. Orzeczenie przez sąd kary surowszej lub środka karnego nieprzewidzianego we wniosku stanowi rażące naruszenie przepisów postępowania. Wyrok skazujący zaskarżalny jest na normalnych zasadach. Zarówno oskarżyciel jak i oskarżony mogą wnieść apelację od wyroku wydanego w trybie art. 387 Niemniej w ewentualnym postępowaniu apelacyjnym nie obowiązuje wówczas zasada reformationis in peius, czyli zasada niepogarszania sytuacji oskarżonego, w przypadku wniesienia środka odwoławczego na jego korzyść. Tym samym oskarżony musi liczyć się z tym, że w razie wniesienia apelacji na swoją korzyść sąd może wydać wyrok surowszy w porównaniu z wyrokiem zaskarżonym. Podobnie w razie przekazania sprawy do ponownego postępowania sąd I instancji może orzec karę surowszą. Wniosek o dobrowolne poddanie się karze może zostać cofnięty do czasu wydania wyroku skazującego. Przy czym samego wniosku nie można utożsamiać z przyznaniem się do winy. W razie cofnięcia wniosku uprzednia zgoda oskarżonego na dobrowolne poddanie się karze nie może stanowić dowodu winy. Instytucję dobrowolnego poddania się karze należy odróżnić od złożenia przez prokuratora w akcie oskarżenia wniosku o skazanie bez rozprawy w trybie art. 335 Stan prawny obowiązujący na dzień Indywidualne Porady Prawne Masz problem prawny i szukasz pomocy?Kliknij TUTAJ i opisz nam swój problem w formularzu. (zadanie pytania do niczego nie zobowiązuje) Jak najbardziej można złożyć sprzeciw do sądu co do dobrowolnemu poddaniu się karze i wnioskować o warunkowe umorzenie postępowania- dołączyć do pisma oświadczenie pokrzywdzonego, że nie domaga się karania i nie ma żadnych dodatkowych roszczeń, a powstała szkoda została w całości naprawiona. Wówczas gdy sąd wrunkowo umorzy postępowanie nada można mówić o niekaralności. Pismo złożyć na dziennik podawczy sądu za potwierdzeniem (kserokopia wraz z podpisem i pieczęcią pozostaje u skłdającego pismo).CYTATArt. 288. § 1. Kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku,podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawcapodlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.§ 3. Karze określonej w § 1 podlega także ten, kto przerywa lub uszkadza kabel podmorski albo narusza przepisy obowiązujące przy zakładaniu lub naprawie takiego kabla.§ 4. Ściganie przestępstwa określonego w § 1 lub 2 następuje na wniosek 66. § 1. Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.§ 2. Warunkowego umorzenia nie stosuje się do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą przekraczającą 3 lata pozbawienia wolności.§ 3. W wypadku gdy pokrzywdzony pojednał się ze sprawcą, sprawca naprawił szkodę lub pokrzywdzony i sprawca uzgodnili sposób naprawienia szkody, warunkowe umorzenie może być zastosowane do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą nie przekraczającą 5 lat pozbawienia 67. § 1. Warunkowe umorzenie następuje na okres próby, który wynosi od roku do 2 lat i biegnie od uprawomocnienia się orzeczenia.§ 2. Umarzając warunkowo postępowanie karne, sąd może w okresie próby oddać sprawcę pod dozór kuratora lub osoby godnej zaufania, stowarzyszenia, instytucji albo organizacji społecznej, do której działalności należy troska o wychowanie, zapobieganie demoralizacji lub pomoc skazanym.§ 3. Umarzając warunkowo postępowanie karne, sąd zobowiązuje sprawcę do naprawienia szkody w całości lub w części, a może na niego nałożyć obowiązki wymienione w art. 72 § 1 pkt 1--3, 5 lub 7a, a ponadto orzec świadczenie pieniężne wymienione w art. 39 pkt 7 oraz zakaz prowadzenia pojazdów, wymieniony w art. 39 pkt 3, do lat 2. § 4. Przepis art. 74 stosuje się 68. § 1. Sąd podejmuje postępowanie karne, jeżeli sprawca w okresie próby popełnił przestępstwo umyślne, za które został prawomocnie skazany.§ 2. Sąd może podjąć postępowanie karne, jeżeli sprawca w okresie próby rażąco narusza porządek prawny, w szczególności gdy popełnił inne niż określone w § 1 przestępstwo, jeżeli uchyla się od dozoru, wykonania nałożonego obowiązku lub orzeczonego środka karnego albo nie wykonuje zawartej z pokrzywdzonym ugody.§ 3. Sąd może podjąć postępowanie karne, jeżeli sprawca po wydaniu orzeczenia o warunkowym umorzeniu postępowania, lecz przed jego uprawomocnieniem się, rażąco narusza porządek prawny, a w szczególności gdy w tym czasie popełnił przestępstwo.§ 4. Warunkowo umorzonego postępowania nie można podjąć później niż w ciągu 6 miesięcy od zakończenia okresu 60. § 1. Sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary w wypadkach przewidzianych w ustawie oraz w stosunku do młodocianego, jeżeli przemawiają za tym względy określone w art. 54 § 1.§ 2. Sąd może również zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary w szczególnie uzasadnionych wypadkach, kiedy nawet najniższa kara przewidziana za przestępstwo byłaby niewspółmiernie surowa, w szczególności:1) jeżeli pokrzywdzony pojednał się ze sprawcą, szkoda została naprawiona albo pokrzywdzony i sprawca uzgodnili sposób naprawienia szkody,2) ze względu na postawę sprawcy, zwłaszcza gdy czynił starania o naprawienie szkody lub o jej zapobieżenie,3) jeżeli sprawca przestępstwa nieumyślnego lub jego najbliższy poniósł poważny uszczerbek w związku z popełnionym przestępstwem.§ 3. Sąd stosuje nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet może warunkowo zawiesić jej wykonanie w stosunku do sprawcy współdziałającego z innymi osobami w popełnieniu przestępstwa, jeżeli ujawni on wobec organu powołanego do ścigania przestępstw informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotne okoliczności jego popełnienia.§ 4. Na wniosek prokuratora sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet warunkowo zawiesić jej wykonanie w stosunku do sprawcy przestępstwa, który, niezależnie od wyjaśnień złożonych w swojej sprawie, ujawnił przed organem ścigania i przedstawił istotne okoliczności, nieznane dotychczas temu organowi, przestępstwa zagrożonego karą powyżej 5 lat pozbawienia wolności.§ 5. W wypadkach określonych w § 3 i 4 sąd wymierzając karę pozbawienia wolności do lat 5 może warunkowo zawiesić jej wykonanie na okres próby wynoszący do 10 lat, jeżeli uzna, że pomimo niewykonania kary sprawca nie popełni ponownie przestępstwa; przepisy art. 71-76 stosuje się odpowiednio.§ 6. Nadzwyczajne złagodzenie kary polega na wymierzeniu kary poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia albo kary łagodniejszego rodzaju według następujących zasad:1) jeżeli czyn stanowi zbrodnię, sąd wymierza karę pozbawienia wolności nie niższą od jednej trzeciej dolnej granicy ustawowego zagrożenia,2) jeżeli czyn stanowi występek, przy czym dolną granicą ustawowego zagrożenia jest kara pozbawienia wolności nie niższa od roku, sąd wymierza grzywnę, karę ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności,3) jeżeli czyn stanowi występek, przy czym dolną granicą ustawowego zagrożenia jest kara pozbawienia wolności niższa od roku, sąd wymierza grzywnę albo karę ograniczenia wolności.§ 7. Jeżeli czyn zagrożony jest alternatywnie karami wymienionymi w art. 32 pkt 1-3, nadzwyczajne złagodzenie kary polega na odstąpieniu od wymierzenia kary i orzeczeniu środka karnego wymienionego w art. 39 pkt 2-8; przepisu art. 61§ 2 nie stosuje się.

dobrowolne poddanie sie karze forum