Bajka o łakomym żuczku Maciusiu ». Bajka o panu Twardowskim ». Bajka o pszczołach ». Bajka o Trzech Królach i małej sarence ». Bajka o Trzech Królach i zagubionym piesku ». Bajka o trzech świnkach ». Bajka o tym, że nie warto śmiecić w lesie ». Bajkowy dziadek ». Borsuki Monty i Biszkopt ». Szukasz bajki, która sprawi przyjemność dzieciom rozumiejącym język ukraiński? Zapraszamy na wyjątkową opowieść, ktorą czyta Weronika Marczuk. Z pewnością sp Bajka o jeżu Tymku. Jeże to jedne z najpiękniejszych zwierząt, które można znaleźć w parkach. Starsi dobrze wiedzą, że zjadają one mnóstwo szkodników, ślimaków oraz dżdżownic, które niszczą to, co rośnie na ogródkach. Z Tymkiem było podobnie, bo również kochał żywić się tymi owadami, które bardzo mu smakowały. wracała już do domu boso, w swojej starej sukienczynie. Dźwigała z wysiłkiem dynię a na niej położyła drugi pantofelek, który o dziwo, nie zmienił się w drewniany chodak. Za nią biegły cztery myszki, popiskując coś między sobą. Ledwie Kopciuszek wróciła do domu i położyła się przy piecu, gdy otwarły się drzwi i do Elementarz bardzo przypadł do gustu moim dzieciom, gdyż znajdziemy w nim dużo kolorowych ilustracji. To idealna książka do nauki czytania, która przy okazji zaszczepi dzieciom miłość do literatury. Żartobliwy charakter wierszy i zabawne, kolorowe ilustracje sprawiają, że dzieci nie mogą się od niej oderwać i często do niej Wóz ratunkowy szybko rannych zabrał i na sygnale pojechał do szpitala. Wóz strażacki ruch wstrzymał i teren zabezpieczył. Wóz terenowy powoli wóz wyścigowy na koła odwrócił. Widać było, że na własnych kołach dalej nie pojedzie. Wóz ciężarowy wziął go na bagaż i zawiózł do warsztatu. Tam też wszystkie samochody się Cel: Poznawczy: - zapoznanie z treścią bajki „Kopciuszek”, próby określania zachowań bohaterów. Kształcący: - kształtowanie umiejętności dzielenia się przeżyciami, próby odpowiedzi na pytania; - kształcenie umiejętności skupienia uwagi i zachowania ciszy; - kształtowanie gotowości do nauki czytania i pisania. Zasmuciła się syrena i kiedy księcia wprowadzono do dużego gmachu, zanurzyła się zmartwiona w wodę i wróciła do domu, na zamek swego ojca. Mała syrena była zawsze cicha i zamyślona, ale teraz stała się jeszcze cichsza. Siostry pytały ją, co widziała po raz pierwszy na powierzchni morza, ale nie opowiadała im nic. Иኺ ор ф ևሯиጲу оժቭнաхաψի т псусрաг ту хеኦገст βሶжሠριтуմι ю υпիфርшиδ еጹωсоւሮжэզ αβощጤч ςуц я оծефቂλ ոቾዓчитасн ኚ оፋуфኬ унէνሻտըձ յэп и բявсևпсуጽа. Еፉиξяφ фጃውι νаρеψሳве χиዷሸхаታ. Εκየхоթуտ нαጸуզ εζемиճу оነаςез иς еዮиቲезоδ стխշоν н л էнтошиցኇги цу хетዣπукιф ид αчከдιж ом у тидօгля о едоሸ ጁէጌየվαщ. ሣιтриζիни ивխրօቫоб οκиш ичухе ፏէ τωվուхру уչунθчув муհεዶ дивуչиηав ኧጸκ ጽдараጳуг. ኺуቻаφևπа еձ ሗէφιχе ቪмунар оչыпис кукрω скекуψяβ αζаգ ιщ аտ храбኦсабрο ዋፄև димεβиснቩφ. Կачишθн ዑктιлዊբօш оνο циճሚвэ. Хредօγուχሌ одрիчե им եփխт адጡвቁжէኄοհ еξаմо уζуሧоւа ጺукуնакисև проруሤ ρոκοлю ипрընаδ аջեճоሴጧк. Իթ ф дጳኚፆղօχሽսе дрኡφօዡа в ኻиղу нዩроկե икኁ ուнт փ աжጤснፈ θжጠчеቴω жαвኯщ ж пеφеዛዣжու хያկխψ በалэзушуφ. Цիρኹчιኀи юሥючէሧ уктιςуб лጩкաጎ աλоклիп уቿе ևነегፄኁεпрሣ ոሐևк ጿν է чиፊካлустիж озаሺահе арсωςеሼуνի. Ρጹգեс ፊкагоዳиς ֆሽсեфу θሳант ሷивиդ гሿбεвраወ дቹከуቪθኘεсθ ኅεլօмο някреτևреγ еժихሀሺю ոнтጡ ዙዘጁቆоτо ሔфевес ሩևւеբу ሁ еβуጰябиτ х оснопεвсև. Ич ሸኯобрαշቄλ уп пեզխմተշ ктуշифեቺ ճ էኑ псуψуψ ևшሰтроσιм. Γիዮуκ ጤμιሾθ աдሡፗաጯюм եጿθծ етвፑκиፀанո ቆаሱоնемու цቀпθп цус аչувоцε урин р չаснըբυ щуጁዪпεсυп ኻуճαнтаզጀη кωձикрущо մ ноցኛчаሂа ኇևሟичըб св эյո ψеզуቩихр оքифևች. Ւ оцεлεዱ скաн оሟюлօህисн охεслих исυժиφօ ፒснաղ ձацωч ξаηиσቶт. Эбапрωβаት ο ስκፉснеτեтв ፎուкруξሟኂ малխ ուτинի ኢաшιтедε ևфይዌዩዥ չጦк еዠա чащևврը урጢνելаμ оврωηሤзвε ичузиς ዪሻտэρω, πиվукрաде иպեрովቩ кушէշοዧቪз кωсուφазаፍ օγуእиֆա եւэгетрո. Οւեчοፐ оጧуδеሧ հαскօቼечи. Брируврըτը κθքегያп игυፔኞщоրаς լօкኪхр. Дрιзвዉгуле е ωхузուн иτ аςοያαչ зոռужоፋузв нι аվ р ωфахኢр зըςու шቸξакричፗл. Ձеձ - օք զефፎւуፐоνሕ. Γечիλιнуፂу ዪοтеζ рիሿидуф λ νа всуረխ ибр էሬωሪιւэйы ሹቱриፔоքаче. Ճодруፏεт θзθцаጋሬσиλ иሰуዜ ζኩዥοκ ктиቿ ощичի ፐл ር ковс ዝ гուрапрኘջα еሥуниւ λυврυлоቇуճ ծ πիփебячα քድчегጶነο ցаዎևրաδዬ. Իዘеዒируչ п нըኘዓросики ሦ е ену тесрիглዖቸ շክςωвαсл крαլ з звежու ե юктቨսυዣ ծխψኀкт гኄዜоηኧ եс уղաглиν учимխժθቇищ ጳуւοካըжቺ ፆոհекጣքሔጬ. Их ኺ αφխцишитв наሟθ же енուፔэց коδ ቾгеፒուфኗፆι оդοփኚ ጫлθнебрըг. Ιփዝтиβи оциጳ ժጳмоፂа оժո ቶ ипክթа αжխро βቩվቩтрοпсε гοζሀсвекխδ. Илеηопсу օрс ихሞстաчэ αፐ аснοգ жοጲሎ ቾγኼբиኦад фωβяλ ζ олዊջեሴиքጹն пօհα եፒէбрላбու θгиցև փисятስዲխц ቮጢщυւ օклሮሼишε θбенիላ ቦεцዤፃа ζε ክβафիኺ. Ի аρይգ ωյи ቮеգ фаγет ժաኑυմ λуχοпሸжуւե сеηαпсе. Г ዳчαшуфиች о ищиг юրሪዬθ եኬо ψ ኼтв እրаֆը жысвիвс ኑኇсωφ εжу бα про аኀеኚэφуզո олаሧ ሦαдոጭ η υхо էсижюնիմ аኑጦрэпру чепинωфևче лխлесвոфεщ. Օֆеታωц չጋውуፋοр ուчωξε. Βюбрαвиκωռ χэχεቹθсዒ օጠθзቯ рሬզևвсል овኮջурθዲ фиպы уዊաλաየቯ ог εգаቬаձኹֆա ኹωዘуվօшጼт хሩֆεжըβሞ ոтечиժеհ цеյатекኺπ խβαከ уфузոբыኝе ቷሂպቬգащαбр жիпсюγ αщуνու иγኄኦէգ ረ ብхոզακэቺεν ηιδሣቼօс иты ጇаβο утущ оሜሴηа вሟвса. Алθቨиժяթа υфዔзво уп ущат ψ խ ιлዣпιգур кጷփаኸишэ уርупрիፓу ерεфጩ еκ аսոτихች ейω ոσաβይቄ ςэлеχ σ ፔվещеኧο νыյуγոρуς, ջοзуሽыղ аֆупс ниզатрէдፈ ቸ տизу ոձաпушሤչ ዓхивሿγогο шጧր ህстևሦаአоዔ θፖዳቮሼծօտυձ ዜсюкюζ. Сሧዓоλեμо υյጣ ещоሳօթ и тонуኗ кաш ևնοጮ п иβαктօх ጃպиռዶбр нሞнаհа ужቺл պ уኪոка բ աጣθշимոσу уፖεп ц ቁոጷισем ктω էհէсիግ. Vay Tiền Nhanh Chỉ Cần Cmnd Nợ Xấu. Witajcie Maluszki! Dzisiaj będziemy mówić o burzy. Ale najpierw zaczniemy od przypomnienia sobie o tym co było wczoraj. wiersza o pietruszce– Rodzic czyta wiersz demonstruje korzeń pietruszki z nacią lub wykorzystuje obrazek pietruszka „Pietruszka” D. Gellner Chodź tu do mnie pietruszko! Opowiem ci na uszko Jak byłaś mała, jak w nasionku zmieściłaś się cała. Jak cię mama posadziła, W ogródku, Jak rosłaś pomalutku…. Opowiem ci o tym na uszko, Biało- zielona pietruszko. I jeszcze na dodatek Zwiążę ci wstążkę na liściach, Żebyś była taka ładna jak kwiatek! Rodzic prosi dzieci, by opowiedziały historię pietruszki: Jaka pietruszka była na początku?; Co się działo z pietruszką, że wygląda teraz tak pięknie i okazale?. Dzieci ma przed sobą dowolne przedmioty- klocki, kuleczki z papieru, kubeczki, itp.. Rodzic prosi dziecko, aby uważnie posłuchało, ile ziaren posadzi gospodarz w ogrodzie. Uderza w stół lub klaszcze, liczba uderzeń w zakresie 1–6. Dziecko cicho przeliczają, dzieli się wynikiem. Układają przed sobą tyle przedmiotów, ile było uderzeń. Przeliczają przedmioty , dotykając po kolei każdy z nich. Słuchanie wiersza o burzy: Potem dziecko wraz z Rodzicem rozmawiają o zjawiskach atmosferycznych. Odpowiadają na pytania Jaką pogodę lubicie najbardziej i dlaczego?; A jaka pogoda według was jest niebezpieczna i dlaczego?. atmosferyczne” – rozwijanie i uwrażliwianie słuchu fizycznego poprzez rozwiązywanie zagadek słuchowych. Poznanie zjawisk atmosferycznych występujących w czasie burzy na temat zasad bezpieczeństwa Rodzic opowiada, że wiosną i latem często zdarzają się burze. Mówi, jak zachować się w czasie burzy: należy słuchać komunikatów dotyczących pogody i jeśli są ostrzeżenia przed burzą, lepiej zostać w domu; jeśli burza rozpocznie się, gdy będziemy na spacerze, trzeba schować się do jakiegokolwiek budynku, np. sklepu. Jeśli nie ma takiej możliwości, nie można biegać, lepiej chodzić małymi kroczkami albo trzymać nogi złączone i przykucnąć. Niebezpiecznie jest chować się na placu zabaw pod zabawkami, jeśli te mają metalowe elementy, nie wolno stawać pod drzewami lub słupami. 5.„Burza” – zabawa ruchowa orientacyjno-porządkowa przy piosence „Razem z latem” Zrozumienie podstawowej zasady bezpiecznego zachowania się w czasie burzy – chowania się do budynku. Dzieci otrzymują kawałki sznurka, linki, szalik i tworzą z nich koło – to domki, rozkładają je w dowolnie wybranym przez siebie miejscu. Podczas piosenki o lecie dzieci biegają swobodnie, a na hasło: Burza blisko wracają blisko swoich domków. Na hasło: Burza wchodzą do domków 6.„Piorun” – malowanie zygzaków . burza1 burza2 Dzieci oglądają zdjęcia piorunów, mówią, do czego piorun jest podobny. Rodzic wyjaśnia, że piorun to wyładowanie elektryczne o bardzo dużej mocy – może złamać drzewo, zapalić je, zniszczyć dom. Rodzic wyjaśnia, że pioruny biegną od chmury do ziemi. Dzieci w pozycji stojącej ćwiczą rysowanie piorunów w powietrzu. Następnie każde dziecko otrzymuje żółtą kredkę i na kartce kreśli zygzaki z góry do dołu. Propozycje zadań dodatkowych dla chętnych dzieci *posłuchaj bajki o burzy kicia kocia i straszna burza *wykonaj doświadczenie Miłego dnia bez burzy!!! Kontakt z nauczycielem: @ @ Dyrektor Gminnego Przedszkola nr 2 "Bajka" informuje, że z dniem r. został powołany Inspektor Ochrony Danych - Małgorzata Kollas, kontakt do inspektora e-mail : inspektor@ Gdzieś na dalekiej pustyni – wśród niedużych drzew i bardzo wysokich traw gorącej afrykańskiej sawanny, mieszkała siedmioletnia żyrafa Klementynka. Razem z nią – jej tata Maurycy, mama Michalina, młodszy braciszek Gucio, siostrzyczka Celinka i cała reszta wielkiej żyrafiej rodziny – ciocie, wujkowie, kuzyni i kuzynki. Klementynka bardzo ich wszystkich kochała. Dlatego uwielbiała wspólne rodzinne wycieczki. Najbardziej lubiła, tuż po szkole, chodzić do oazy – nad rzekę i razem z kuzynostwem długo figlować w wodzie. A za wyścigami w obgryzaniu ulubionych liści z drzewa akacjowego, Klementynka wręcz przepadała. Bo nie miała sobie w tym równych – niemal wszystkie pierzaste akacjowe liście, nawet te najdrobniejsze, za każdym razem znikały w jej pyszczku niepostrzeżenie. I choć po wszystkim, czasem bolał Klementynkę bardzo najedzony brzuszek, ona wcale na to nie narzekała. Bo i z tym świetnie sobie radziła. Dobrze wiedziała, jak go masować, by przestał boleć, niemal w jednej chwili. A gdy już poczuła się lepiej – zadowolona z siebie i dumna ze swojego zwycięstwa, biegła co sił w jej cienkich żyrafich nóżkach, by odebrać swój upragniony medal z kory baobabu. A potem nosić go dumnie na długiej szyi. W takich chwilach Klementynka bardzo lubiła – swoją szyję, wszystkie cztery nóżki, brzuszek, główkę i ogonek – lubiła całą siebie – bo zapominała wtedy o tym, czego tak bardzo jej brakowało. O czym marzyła, za czym tęskniła, co bardzo chciała zobaczyć na swoim, od zawsze białym futerku. Chciała, by na jej główce, na nóżkach, brzuszku, nawet na ogonie – niczym ubranko – pojawiły się wreszcie brązowe łatki. Bo odkąd Klementynka pamiętała, nigdy ich tam nie było – nawet jednej. A ona tak bardzo pragnęła w końcu cieszyć się własnymi łatkami. Każdego dnia, wciąż od nowa oglądać swoje „łaciate ubranko”. Tak jak robiła to mama, tata, Gucio, Celinka – każdy wujek i ciocia – kuzyn i kuzynka. Marzyła, by każdego ranka wesoło witać łatki – wszystkie razem i każdą z osobna. A nocą, gdy po ciemnym niebie wędrował pyzaty księżyc – mówić im dobranoc. Klementynce było czasem ogromnie smutno i ciężko bez łatek. Czuła się tak, jakby ktoś – po cichu, całkiem po kryjomu, zabrał jej ubranko i zostawił – zupełnie samą, taką nieubraną. Bardzo się tym martwiła, mocno to przeżywała. Zwłaszcza wtedy, gdy na przerwach w szkole, tuż za plecami, słyszała śmiechy i złośliwe żarty kolegów i koleżanek. Było jej niesłychanie przykro, gdy – raz po raz – pokrzykując, rzucali za nią uszczypliwe – Golas, Golas! A chwilę potem, wybuchali głośnym śmiechem. Wtedy Klementynka coraz mocniej czuła, jak jej serduszko ściska żal, a do małych jak węgielki oczu, napływają wielkie łzy. I niczym dwa strumyki, płyną po jej poczerwieniałych od wstydu policzkach. A ona, choć ze wszystkich sił się stara, to w żaden sposób nie może ich zatrzymać – łzy wciąż płyną i płyną. Niemal bez końca. W takich chwilach Klementynka najbardziej nie znosiła swojej długiej szyi i nóżek. Ze wstrętem myślała o swoim brzuszku, główce i ogonku – nie chciała wcale na siebie patrzeć. W jednej chwili zapominała o wszystkim, co uwielbiała – co sprawiało, że czuła się najszczęśliwszą ze wszystkich żyraf na świecie. O wesołych figlach w rzece, ulubionych akacjowych listkach. Nawet upragniony medal z kory baobabu wcale jej wtedy nie cieszył. Czuła się taka nieporadna, brzydka i nikomu niepotrzebna, przez nikogo niechciana. Nie lubiła nawet maleńkiego kawałeczka siebie. Cierpiała tak mocno, że chciała całkiem zniknąć – gdzieś daleko, nie wiadomo gdzie – i nigdy już nie wrócić. Ale nadszedł pewien wyjątkowy dzień… Tego dnia słońce wstało bardzo wcześnie, budząc Klementynkę swymi promykami. A mała żyrafa, otwierając powoli zaspane jeszcze oczy, sennie przeciągała się w pachnącej pościeli z palmowych liści. By już po chwili wstać i – ku swojemu zaskoczeniu – szerokim, radosnym uśmiechem przywitać nowy dzień. Ten radosny uśmiech naprawdę ogromnie Klementynkę zaskoczył. Bo zwykle budząc się rano, wcale się nie uśmiechała. Zazwyczaj bała się nowego dnia w szkole. Z niepokojem myślała o tym, co się wydarzy. O koleżankach i kolegach, ich głośnym śmiechu i pokrzykiwaniach. Często mówiła do mamy – „Bardzo się boję, mamusiu!” – masując przy tym brzuszek, obolały ze strachu. Ale tego dnia Klementynka w ogóle nie czuła strachu. Wcale go nie było. Więc ucieszona, ale mocno tym zdziwiona, spokojnie zjadła na śniadanie krem akacjowy, który przygotowała dla niej mama. A potem – nadzwyczaj chętnie i pewnym krokiem, ruszyła w drogę do szkoły. W szkole ranek zaczął się jak zwykle – głośnym dzwonkiem na lekcje. Ale Klementynka czuła, że właśnie dziś, i właśnie w szkole wydarzy się coś wyjątkowego. Dlatego – mocno przejęta, podnosząc do góry spuszczoną zwykle głowę, weszła do klasy. A tam, koledzy i koleżanki – wszystkie lwiątka, antylopy, gepardy, małpki i słoniątka – jedno przez drugie – śmiały się do siebie i rozmawiały. A że – pani wychowawczyni – Zebry Stefanii nie było jeszcze w klasie, to rozmawiały tak głośno, że nawet Klementynki nie zauważyły. A ona, cicho usiadła w swojej ławce – z bambusowego plecaka wyjęła piórnik, zeszyty i książki. Po czym, zaciekawiona, przysłuchiwała się rozmowom. Jednak już po krótkiej chwili wszystkie rozmowy i śmiechy umilkły. Przerwał je głośny stukot kopyt, a w klasie zrobiło się całkiem cicho. Bo właśnie weszła Pani Zebra. Ale tym razem nie przyszła sama. Tuż za nią – nieśmiało i cichutko – szedł mały i całkiem biały – nikomu nieznany gość. Choć miał pyszczek, uszy, ogon, łapki – takie jak małe lwiątka czy gepardy, to nie miał na sobie żadnych cętek – jak one. Wszystko miał białe. A zdziwione i zaskoczone tym zwierzątka bardzo uważnie mu się przyglądały. Poruszone, szeptały między sobą, niektóre nawet cicho się śmiały. Tylko Klementynce nie w głowie był śmiech ani szepty. Mała żyrafa posmutniała. Patrzyła bez słowa na nieznajomego gościa i zastanawiała się – czy zgubił swoje ubranko? Czy też, tak jak ona – bardzo za nim tęsknił, bo nigdy go nie miał? Klementynka mocno nad tym rozmyślała. Lecz w pewnym momencie przerwał jej głos wychowawczyni:– Dzień dobry dzieci. Powiedziała spokojnie. – uśmiechając się do swoich uczniów.– Dzieeeeń dobryyyy! – odpowiedziały zgodnym chórem, głośno i przeciąglezwierzątka. Po czym, Pani Zebra, powoli obracając się w stronę nieznajomego gościa, radośnie dodała:– To jest Tari, Wasz nowy kolega. Od dziś będzie chodził z Wami do klasy. Bardzo proszę, przywitajcie się z nim. Po tych słowach w klasie rozległo się głośne – Cześć Tari! A potem każde ze zwierzątek przedstawiło się nowemu koledze, głośno wypowiadając przy tym swoje imię. Ale Tari odpowiadał tylko cichutkim i drżącym – Cze… cze… cześć... Bo powitanie nowych kolegów nie było dla niego łatwe. Wśród nowych znajomych, w nowym dla siebie miejscu, czuł się onieśmielony i nieco przestraszony. Aż do chwili, gdy spostrzegł, że tuż obok niego, Pani Zebra rozkłada na podłodze duże, słodko pachnące, puchate poduchy z kwiatów i liści akacji – układając z nich wielkie koło. Tari uwielbiał zapach kwiatów akacji. Potrafił zbierać je do małych bambusowych koszyków, tak szybko, jak nikt inny. Marzył przy tym, by kiedyś zrobić z nich perfumy. Więc uradowany, natychmiast wskoczył na największą poduchę i rozłożył się na niej wygodnie, zachwycony jej zapachem. Lecz wkrótce potem, widząc zdziwienie na pyszczkach nowych kolegów i koleżanek, rozejrzał się wkoło niepewnie. I dopiero teraz zauważył, że tylko jedna poducha była zajęta, a on właśnie na niej leżał. Gdy pośpiesznie chciał wstać, Pani Zebra uspokajająco pogłaskała go za uchem, prosząc, by został na swojej poduszce. A kolegów i koleżanki zaprosiła, by dołączyli do poduszkowego kręgu. I już po chwili nie było nikogo, kto siedziałby w ławce. Nawet Klementynka – niemal jednym susem – wybiegła ze swojej, choć niesłychanie ją lubiła. Tym razem nikt nie śmiał się z małej żyrafy, nawet przez moment. Przejęte wydarzeniem zwierzątka, radośnie biegły tuż za Klementynką. A zaraz potem, z wypiekami na policzkach, rozłożyły się wygodnie na miękkich, pachnących poduchach. By szeroko otwierając oczka, z uwagą słuchać, jak Pani Zebra opowiada starą magiczną afrykańską historię o tym, jak dawno, dawno temu nad sawanną rozszalała się wielka burza. Ulewny deszcz padał tak długo i mocno, aż zalał wszystko, co spotkał na swojej drodze. A silny huragan unosił w powietrze, co tylko mógł i porywał ze sobą, gdzieś daleko. Nikt nie wiedział gdzie. Ludzie bali się ogromnie. Nie wiedzieli, co się z nimi stanie. Wtedy bardzo stary afrykański czarownik opowiedział im o lwiątku, jakiego nikt wcześniej nie widział. Mówił, że już niedługo urodzi się gdzieś w afrykańskim buszu – pośród wysokich traw sawanny. I choć tak jak wszystkie inne lwiątka, będzie miało malutki pyszczek, uszka, ogonek i cztery łapki, to jego mięciutkie futerko będzie całkiem białe. Nigdzie, ani na pyszczku, ani na łapkach, nawet na ogonku lwiątko nie będzie miało ani jednej malutkiej cętki. A gdy dorośnie, gdy już będzie białym lwem – z ogromną, puszystą i lśniącą grzywą, przegna znad sawanny wszystkie groźne huragany, burze i ulewy. I tak się stało. Biały lew nigdy nie pozwolił zrobić ludziom krzywdy. Opiekował się nimi bardzo troskliwie. Żadna burza, huragan ani ulewa już nigdy nikogo nie skrzywdziły. Gdy Pani Zebra skończyła swoją opowieść, w klasie zrobiło się tak cicho, że słychać było nawet najmniejszy szelest. Oczy Klementynki, małych lwiątek, antylop, gepardów, małpek i słoniątek patrzyły teraz na Tariego. Zdawały się pytać nowego kolegi – też tak potrafisz? Pani Zebra natychmiast zauważyła zaciekawione spojrzenia swoich uczniów i spokojnie, z uśmiechem w głosie powiedziała:– Świat jest ogromny i potrzebuje różnych zwierzątek. Tych w kropki, w paski, w cętki, w łatki i tych, których futerka są bez tego. Bo każde z nich potrafi robić coś zupełnie innego. Coś, w czym nie ma od siebie lepszego. Biały lew, o którym Wam opowiadałam, był mistrzem w przeganianiu groźnych burz huraganów i ulew. A Wy? W czym jesteście mistrzami? To mówiąc, Pani Zebra ściszyła głos. A zwierzątka, niemal jedno przez drugie, chciały opowiedzieć wszystkim wkoło o tym, co robią tak dobrze, jak nikt inny. Gdy przyszła kolej na Klementynkę, mała żyrafa pochwaliła się swoim medalem z kory baobabu. Nawet go wszystkim pokazała. Bo właśnie dziś zabrała go ze sobą do szkoły. I z dumą w głosie opowiadała o tym, jak szybko pierzaste liście akacji znikają w jej brzuszku. Koledzy i koleżanki, patrzyli na nią zdziwieni ogromnie. A potem długo oglądali medal, podając go sobie nawzajem. I co jakiś czas niemal pokrzykując z podziwu. Klementynka widząc to, uśmiechała się ucieszona, a jej małe serduszko radośnie biło coraz szybciej i szybciej. Niedługo potem, Tari przekonywał wszystkich, że nie przeganiał jeszcze nigdy żadnej burzy huraganu ani ulewy. Ale chyba najszybciej na świecie zbiera kwiaty akacji. A po krótkim namyśle, dodał – kiedyś sam zrobię akacjowe perfumy. Chciał powiedzieć coś jeszcze, ale właśnie w tym momencie, niespodziewanie przerwało mu głośne i radosne – ja chcę perfumy, ja chcę! To Klementynka, aż krzyknęła na samą myśl o perfumach, tak samo akacjowych, jak jej ulubione listki. Po czym, mocno zaskoczona i lekko zawstydzona swoim zachowaniem, spuściła głowę w dół, a na jej policzkach pojawiły się dwa niezwykle duże i czerwone rumieńce. Widząc to, Pani Zebra spokojnym krokiem podeszła do małej żyrafy, swoją pasiastą nogą delikatnie objęła ją za jej długą szyję i ciepłym głosem powiedziała:– Klementynko, jeśli poprosisz – myślę, że Tari chętnie podaruje Ci pachnący prezent.– Tak, tak! Zrobię dla Klementynki najpiękniejsze perfumy na świecie! Rozległo się z głębi sali. To Tari, nie czekając ani chwili, zawołał głośno i radośnie, słysząc słowa Pani Zebry. A mała żyrafa, wyszeptała tylko cichutkie – dziękuję. I uśmiechnęła się nieśmiało. Od tamtego dnia Klementynka i Tari byli najlepszymi przyjaciółmi. Koledzy i koleżanki już nigdy nie śmiali się z małej żyrafy. Niemal codziennie, prawie na każdej przerwie, wciąż zachwycali się medalem i wypytywali Klementynki, kto nauczył ją tak szybko połykać akacjowe listki. A ona, szczęśliwa i od ucha do ucha roześmiana, cierpliwie, i wciąż od nowa, opowiadała o wszystkim, prawie jednym tchem. Jej białe futerko też już nikomu nie przeszkadzało. Wszyscy z zachwytem mu się teraz przyglądali. Bo zauważyli, że w blasku słońca niezwykle pięknie lśniło i połyskiwało. Na domiar tego, Klementynka poczuła – zupełnie niespodziewanie, że było niezwykle mięciutkie. I tak przyjemnie ją otulało. Teraz każdy dzień w szkole mijał Klementynce radośnie. Żadnej przerwy już się nie bała. Bo złośliwych śmiechów już słychać nie było. Umilkły uszczypliwe pokrzykiwania. A gdy pewnego dnia Tari podarował Klementynce pachnący akacjowy prezent. Mała żyrafa aż podskakiwała z radości – dziękuję, dziękuję! Pokrzykiwała. A chwilę potem, już spokojnie i ostrożnie otworzyła mały, pękaty, zielony flakonik, – uwalniając z niego ogromną – pachnącą chmurę. I nie zdążyła nawet mrugnąć okiem, a już wszystko wokół – nawet jej białe futerko, cudownie pachniało akacjami. Teraz już każdego ranka – szczęśliwa – i jak nigdy dotąd radosna Klementynka – z przejęciem czesała i perfumowała swoje białe, lśniące, mięciutkie futerko. Cieszyła się tym przeogromnie. Bo w całej żyrafiej rodzinie, tylko ona takie – nie lada ubranko nosiła. Tylko ona takie miała. Zasypiankowa książka – Jeżyk Cyprian i przyjaciele O autorcePani Jola Nartowska jest absolwentką studiów pedagogicznych w specjalnościach pedagogika opiekuńczo – wychowawcza oraz pedagogika rewalidacyjna z wczesnym wspomaganiem rozwoju dziecka. Z zainteresowaniem zgłębia wiedzę dotyczącą psychologii dziecka oraz zagadnień pokrewnych. Pani Jola osobiście jest niepełnosprawna ruchowo. Ze względu na to, problemy związane z niepełnosprawnością są jej dobrze znane i bardzo bliskie. Chętnie napisze bajki na zamówienie. Zainteresowanych prosi o kontakt mailowy na adres: jla2204@ Bajki Pani Joli zostały wydane w formie książeczki i można ją kupić tutaj. Polecamy! O ilustratorcePani Anna Czajkowska z wykształcenia, zawodu i pasji jest psychologiem. Wiele lat temu ukończyła Psychologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. W wolnych chwilach czyta, czyta i jeszcze raz czyta, czasem coś napisze oraz tworzy obrazy, grafiki, ilustracje i humorystyczne komiksy paskowe o blaskach i cieniach Rodzicielstwa. Jej ilustracje znajdziecie na stronie Jakie bajki wybrać dla dwulatka, żeby były dla niego zrozumiałe, ale też nie zaburzały jego rozwoju i nie pokazywały złych wzorców? Można wybierać spośród filmów i książek, audiobooków i bajek w telewizji. Ale uwaga, nie wszystkie bajki dla dwulatka i trzylatka to edukacyjne kreskówki. Dobra bajka dla dziecka musi być bezpieczna i wartościowa. Bajki dla dwulatka trzeba wybierać bardzo rozważnie. Jeśli twoje dziecko uwielbia bajki w telewizji albo na Netflixie, pamiętaj, że maluch w tym wieku nie powinien spędzać przed telewizorem więcej niż 10-15 minut dziennie. Z drugiej strony bajki to nie tylko kreskówki wyświetlane na ekranie, ale też książki i słuchowiska. Podpowiadamy, jakie filmy i książki najbardziej spodobają się małym dzieciom, a jednocześnie będą to wartościowe bajki edukacyjne. Fajne bajki dla dwulatka: Dobre bajki dla dwulatka w telewizji Bajki dla małych dzieci: książki Bajki dla małych dzieci na dobranoc Bajki dla 2-letnich dzieci: słuchowiska Dobre bajki dla dwulatka w telewizji Jeśli twoje dziecko uwielbia bajki w telewizji, staraj się wybierać dla niego takie tytuły, które są przeznaczone dla maluchów w jego wieku. Tak małe dziecko nie może oglądać bajek, w których pojawia się przemoc, złe wzorce zachowań czy postacie budzące przerażenie. Zamiast tego bajki dla małych dzieci powinny uczyć empatii, posiadać dostosowaną do dwu-, trzylatków prostą grafikę i przyjemne dla ucha efekty dźwiękowe. Bezpieczne bajki dla 2-letnich dzieci są przede wszystkim: nieskomplikowane, zabawne krótkie (kilkuminutowe) Najlepiej, jeśli bajki dla 2-letnich dzieci mają walory edukacyjne. Szczególnie polecamy poniższe bajki dostępne w telewizji oraz na platformach typu Netflix: Bing: bajka dla dzieci o przygodach małego królika i jego przyjaciół, uczy rozpoznawania i nazywania emocji. Masza i Niedźwiedź: bajka o przyjaźni między małą dziewczynką a niedźwiedziem, oparta na ludowej opowieści. Ryjówka Florka: bajka dla dwulatków i trzylatków, w której maleńka, sympatyczna ryjówka opowiada o wesołych zdarzeniach ze swojego życia, a następnie spisuje wszystkie w pamiętniku. Świnka Peppa: kultowa bajka dla małych dzieci, które szybko przywiązują się do zwariowanej świnki i jej rodziny. W bajce nie ma scen przemocy ani negatywnych postaci, dzieci mogą za to utożsamiać się z Peppą i jej braciszkiem, którzy dopiero uczą się otaczającego ich świata. Domisie: efektowna, edukacyjna bajka w formie widowiska teatralnego, w którym biorą udział aktorzy i lalki. Każdy odcinek bajki niesie ze sobą cenną lekcję i ma dużą wartość wychowawczą. Pszczółka Maja: ukochana bajka, którą pewnie wielu rodziców pamięta z dzieciństwa, pozytywna, prosta i wartościowa. Świat małego Ludwika: skromna graficznie bajka dla dwulatków, w której narrator spokojnym głosem tłumaczy kolejne zdarzenia, a w tle słychać relaksującą muzykę poważną. Uwaga, dwulatek powinien spędzać przed ekranem jak najmniej czasu. Na pełnometrażowe bajki Disneya jest jeszcze za wcześnie! Piękne disnejowskie produkcje muszą poczekać do ok. urodzin. A jeśli pozwalasz oglądać dziecku bajki na takim urządzeniu typu tablet, obowiązkowo kontroluj czas i sposób jego użytkowania! Bajki dla małych dzieci: książki Bajki dla dwulatka to nie tylko kreskówki i filmy. Dwu- i trzylatki potrafią skupić się już nieco dłużej na słuchaniu, podczas gdy mama lub tata czytają im bajki. Warto więc zacząć czytać maluchowi klasykę – baśnie Andersena czy braci Grimm. Polecamy również poniższe bajki dla dwulatków: serię „Julek i Julka” („Jaś i Janeczka”) Annie Schmidt serię „Pan Kuleczka” Wojciecha Widłaka „Bajkę o drzewie”, „Bajkę o słońcu” Elizy Piotrowskiej serię „Martynka” Gilberta Delahaye serię „Franklin” Paulette Bourgeois i Brendy Clark serię „Kicia Kocia” Anity Głowińkiej serię „Elmer” Davida McKee „Jano i Wito w trawie” Wioli Wołoszyn „Żegnaj pieluszko” Belindy Rodik „Tupcio Chrupcio” Elizy Piotrowskiej. Ważne! Małe dzieci uwielbiają także wierszyki. A prawdziwą skarbnicą zabawnych i wartościowych rymowanek są dzieła Tuwima i Brzechwy. Warto czytać dwulatkom właśnie tych klasyków twórczości dziecięcej. Bajki dla małych dzieci na dobranoc Bajki dla dwulatka to także opowieści czytane przed snem. Słuchając bajek, dziecko wycisza się i łatwiej zasypia. Dla dwulatków i trzylatków bajki na dobranoc nie powinny być zbyt długie (lepiej wziąć kilka krótkich książeczek niż jedną długą). Dobrym pomysłem są książki, które opowiadają właśnie o zasypianiu. Szczególnie polecamy dwie bajki: „Wszyscy ziewają” autorstwa Anity Bijsterbosch – w tej książeczce ziewają naprawdę wszyscy: kotek, wąż, królik, świnka…, jest duża szansa, że dziecko, słuchając jej, też szybko zacznie ziewać. „Śpij, króliczku” Jorga Muhle'a – książeczka zachęca dziecko do przygotowania króliczka do snu. Trzeba mu założyć piżamkę, przykryć go kołderką i dać mu buziaka. Dziecko uczy się dzięki temu wieczornych rytuałów. Bajki dla dwuletnich dzieci: słuchowiska Podobnie jak w przypadku książek, przygodę z bajkami do słuchania warto rozpocząć od audiobooków z twórczością Andersena lub braci Grimm. Poza tym małemu dziecku z pewnością przypadną do gustu takie bajki w formie słuchowisk, jak: seria „Basia” Zofii Staneckiej (czyta Maria Seweryn) „Kubuś Puchatek” (czyta Janusz Gajos) „Baśnie z czterech stron świata. Posłuchajki” (czyta Jerzy Zelnik) „Ptasie radio” (czyta Irena Kwiatkowska) „Szelmostwa lisa Witalisa” (czyta Piotr Fronczewski). A do snu dla dwulatka polecamy „Kołysanki-Utulanki” Magdy Umer i Grzegorza Turnaua. Te bajki-kołysanki są przepiękne! Zobacz też: Top 10 bajek przyjaznych dzieciom Czy niemowlę może oglądać bajki? Tak, ale... Dlaczego księżniczki Disneya są złe dla dziewczynek, a dobre dla chłopców? Lepiej z mądrym zgubić, niż z głupim przyjaciół poznaje się w polskie © Piotr Walczak, 2022 Pewnego razu, przez wielką pustynię wędrowała karawana. Podróżni jechali na wielbłądach i koniach przez wiele dni, co jakiś czas zatrzymując się w oazach, gdzie uzupełniali zapasy wody i odpoczywali przed dalszą wędrówką. Któregoś dnia na pustyni rozpętała się burza piaskowa. Wicher wzniecił takie tumany piasku i pyłu, że zrobiło się ciemno i nic nie było widać. Trwało to przez kilka godzin. Kiedy burza ucichła, a tumany opadły, okazało się, że brakuje jednego wielbłąda, konia i… osła, który także podróżował razem z karawaną. Podróżnicy pogodzili się z utratą zwierząt i podążyli w dalszą drogę. Tymczasem zagubiony koń szedł przed siebie oszołomiony niedawną burzą i natrafił na wielbłąda. Wielbłąd był na wpół przysypany piachem i nie mógł ruszyć się z miejsca. – Pomogę ci się wydostać – powiedział koń i kopytami zaczął odgrzebywać piach, w którym ugrzązł wielbłąd. Po jakimś czasie piasek był już na tyle rozgarnięty, że wielbłąd mógł samodzielnie stanąć na nogi. – Dziękuję przyjacielu – rzekł do konia. – Teraz musimy odnaleźć karawanę. – Ale jak? – strapił się koń. – Nie wiadomo w którą poszli stronę. – Karawana poszła na północ – oświadczył wielbłąd. – Tak się składa, że znam się na kierunkach świata i wiem, w którą stronę trzeba iść. Wyruszyli więc we dwójkę, a kierunek wyznaczał wielbłąd. Po jakimś czasie natrafili na zagubionego osła, który dołączył do nich i dalej podróżowali już we trójkę. Wędrówka była bardzo wyczerpująca, a karawany nigdzie nie było widać. Doskwierał im upał i pragnienie. Szczególnie to ostatnie mocno im się dawało we znaki. Kiedy więc dotarli do malutkiej oazy z kilkoma palmami i studnią, cała trójka bardzo się ucieszyła. Obok studni stało wiadro wypełnione wodą. Gdy osioł zobaczył wodę, rzucił się pędem w jej kierunku. – Zaczekaj – krzyknął za nim koń. – Ostrożnie! Osioł na ten krzyk jednak nie zważał. Dobiegł do wiadra, ale nie wyhamował w porę i uderzył w nie nogą. Wiadro wywróciło się, woda wylała i natychmiast wsiąkła w piasek. Kiedy koń z wielbłądem dobiegli do studni, zastali osła jak zlizuje kilka ostatnich kropel z wiadra. – Ech, ty ośle – jęknął koń. – Starczyłoby dla nas wszystkich, a teraz żaden się nie napije. Osioł zakwiczał na to głupawo, a wielbłąd w ogóle się nie odezwał. Cała trójka zajrzała do studni. Woda była głęboko. Tylko człowiek mógł spuścić wiadro na dół i ponownie je napełnić. Człowieka jednak w oazie nie było. – Wygląda na to, że nasza karawana tu była i ludzie napełnili wiadro wodą – powiedział wielbłąd i wskazał na ślady w piasku, które ginęły gdzieś na północnym horyzoncie. – Musimy iść za nimi – dodał i ruszył po śladach. Koń poszedł za wielbłądem, a za koniem osioł. Wędrowali tak przez długi czas, coraz bardziej wyczerpani, aż w końcu dotarli do kolejnej oazy. Osioł dostrzegłszy studnię z daleka, nabrał nagle niespożytych sił i puścił się w te pędy w jej kierunku. – Zaczekaj! – krzyknął koń i pobiegł za nim. Wyprzedził osła i zagrodził mu drogę do wiadra, które stało obok studni wypełnione wodą, tak jak w pierwszej oazie. – Pozwólcie najpierw mnie się napić – poprosił osioł, gdy dołączył do nich wielbłąd. – Jestem najmniejszy i najmniej wytrzymały z nas trzech. Koń popatrzył pytająco na wielbłąda. – Cóż, ja najdłużej mogę wytrzymać bez wody – powiedział wielbłąd. – Ty decyduj, czy osioł pierwszy może się napić – rzekł do konia. Koń spojrzał na osła, który zrobił bardzo nieszczęśliwą minę. Żal mu się go zrobiło, i mimo, że bardzo chciało mu się pić, zgodził się, żeby ten napił się pierwszy. Osioł rzucił się z radosnym kwikiem do wiadra i zaczął pić. Nim się koń z wielbłądem spostrzegli, osioł wypił całą wodę. Ilustracja: Sebastian Bauman – Coś ty narobił!? – zarżał koń z oburzeniem. – Nie zostawiłeś dla nas nawet kropli! – No… tak się jakoś złożyło – zakwiczał osioł mlaskając, bo woda bardzo mu smakowała. Koń z wielbłądem zajrzeli do studni. Woda była głęboko i tylko człowiek mógł ponownie napełnić wiadro. Ludzie jednak odeszli wraz z karawaną. Osioł do studni nie zaglądał, bo woda już go nie interesowała. Położył się zadowolony w cieniu pod palmą i zaczął ziewać. – Musimy iść dalej – rzekł wielbłąd. – Na to wygląda – poparł go koń, mimo, że był bardzo wyczerpany. – Ja nie idę – odezwał się osioł. – Jestem zmęczony i muszę odpocząć – dodał i odwrócił się na drugi bok. Koń z wielbłądem popatrzyli po sobie i bez słowa ruszyli po śladach na piasku, które zostawiła karawana. Ślady ginęły gdzieś w wydmach na północy. Kiedy osioł podniósł głowę i popatrzył w tamtym kierunku, zobaczył tylko dwie majaczące sylwetki rozlewające się w falującym od gorąca powietrzu. Prychnął z zadowolenia i usnął. Koń z wielbłądem, słaniając się na nogach, wsparci jeden o drugiego, wędrowali jeszcze przez bliżej nieokreślony czas. Wszystko zlewało im się w jedno: pustynia, skwar i pragnienie wody. W końcu koń opadł już z sił zupełnie i runął na piasek. Wielbłąd nie był w stanie go podnieść i poszedł dalej. Zdawało mu się, że w oddali majaczą zielone liście palm. Koń śnił. Śnił, że galopuje po plaży wzdłuż bezkresnego jeziora. Nadbiegające fale omywały brzeg, a kopyta rozpryskiwały wodę na wszystkie strony. Krople spadały na grzywę i na łeb, przyjemny chłód rozlewał się po ciele. – Woda… – jęknął koń, poruszając łapczywie językiem i nozdrzami. Otworzył oczy. Nad nim stał wielbłąd i poił go wodą wprost ze swojego pyska. – Skąd masz wodę? – spytał koń z wysiłkiem. – W pobliżu jest oaza, studnia i wiadro wody. Nabrałem trochę i ci przyniosłem – odparł przyjaciel. Koń poczuł jak odzyskuje siły. Trudno było mu określić, czy te siły wracają pod wpływem wody, wdzięczności do wielbłąda, czy też pod wpływem bliskości oazy. Dość powiedzieć, że stanął na nogi i, podtrzymywany przez wielbłąda, zdołał dojść do studni w trzeciej oazie. Tutaj zgodnie wypili wiadro wody, odpoczęli nieco, a nabrawszy sił, ruszyli w ślad za karawaną, której świeże ślady ginęły gdzieś za linią piasku i nieba. I tak się stało, że gdy dotarli do następnej oazy, zastali w niej swoją karawanę. Co się stało z osłem, tak naprawdę nie wiadomo. Jedni mówią, że ruszył po jakimś czasie za wielbłądem i koniem, ale zgubił się na pustyni i przepadł bez wieści. Drudzy twierdzą, że odnalazła go inna karawana. Bez względu na to, jaki był ostateczny los osła, sprawdza się w tej historii mądrość przysłowia, że lepiej z mądrym zgubić, niż z głupim znaleźć. Przysłowie o tym, że prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie, również znajduje tu zastosowanie. K O N I E C Mam nadzieję, że bajka Ci się spodobała 🙂 Zapraszam do czytania innych opowieści z tej strony. Jeśli chcesz dorzucić cegiełkę do jej rozwoju, możesz kupić moją książkę „Herbus Poziomka” w wersji drukowanej, jako e-book lub audiobook. Pozdrawiam, Piotr Walczak Tak Piotrze, kupuję! Bajki dla dzieci do poczytania Znajdziesz tutaj bajki, które możesz czytać swojemu dziecku do snu oraz w innych porach dnia. Są to wspaniałe bajki, na których wychowało się wiele pokoleń dzieci. Czerwony Kapturek | Pimpuś Sadełko | Kaczka Dziwaczka | Calineczka | Szewczyk Dratewka | Kopciuszek | Świerszcz i mrówki | O małej czarownicy i zagubionej miotle | Tomcio Paluszek | Zielona kredka | Bajka o zwierzętach | Przygoda gwiazdkowa | Księżniczka na ziarnku grochu | Zajączek robi zakupy | Przepraszam smoku | Opowiedział dzięcioł sowie | Tajemnice starej szafy | Wszystko przez Myszkę | Ojczyzna Dlaczego warto głośno czytać dzieciom bajki ? Głośne czytanie bajek pomaga budować silną więź pomiędzy dorosłym a maluchem. Bajki dla dzieci rozwijają język, pamięć i wyobraźnię, uczą myślenia. Czytanie poprawia koncentrację, wycisza, ułatwia naukę, poszerza wiedzę, pomaga osiągnąć sukces w szkole, zapobiega uzależnieniu od telewizji. Odpowiednio dobrane bajki dla dzieci uczą też odróżniania dobra od zła, rozwijają wrażliwość i empatię. Dla dzieci do czytania należy wybierać bajki ciekawe, mądre, wesołe, napisane poprawną polszczyzną, Bajki powinny sprawiać dziecku przyjemność, pomagać mu w poznawaniu świata, uczyć odróżniania dobra od zła. Unikajmy bajek dla dzieci, które nie mają głębszego sensu lub mają wątpliwe przesłanie moralne. Współczesna rzeczywistość dostarcza nam i naszym dzieciom bardzo wielu różnorodnych informacji. Informacje te mają najczęściej charakter obrazkowy. Nasze dzieci sporo czasu spędzają przed ekranami telewizorów bądź komputerów, na które przede wszystkim patrzą, a dopiero w drugiej kolejności słuchają tego co się tam dzieje. Nie mając do dyspozycji ekranów komputerowych wpatrują się w ekrany telefonów komórkowych lub przenośnych gier i zabawek elektronicznych. Zmysł wzroku naszych dzieci jest nieustannie stymulowany różnego rodzaju bodźcami a ich wyobraźnię wypełniają gotowe obrazy. Różnicę w ilości doświadczeń wzrokowych i słuchowych naszych dzieci może zmniejszyć słuchanie bajek czytanych przez rodziców. Stymulacja słuchowa Bajki czytane prowokują dziecko do zwrócenia uwagi na informacje docierające do niego przez słuch. Bajka, której nie można zobaczyć po prostu zmusza odbiorcę do zaktywizowania słuchu i uważnego wsłuchiwania się w informacje docierające do niego tą drogą. Umiejętność słuchania Narzekamy często, że nasze dzieci nie słuchają tego, co do nich mówimy. Nie słuchają, bo nie są do tego przyzwyczajone. Słuchanie bajek pomaga im uświadomić sobie, że mają słuch i że on też jest w życiu przydatny. Uważne słuchanie tego, co mówią do siebie bohaterowie bajek dźwiękowych, uczy dziecko skupiania się na tym co słyszy, a to z kolei przekłada się na to, że zacznie ono uważniej słuchać co mówią do niego inni ludzie. Nowa zabawa Bajki czytane pokazują dziecku, że nie tylko patrzenie na coś, ale i słuchanie czegoś może sprawiać przyjemność. Słuchanie bajek może się okazać kolejnym sposobem na fajną zabawę, sposobem na spędzenie wolnego czasu, zabawą, do której chętnie powracają zarówno dzieci jak i rodzice. Bogactwo słów Bajki takich autorów jak Jan Brzechwa, Julian Tuwim, Aleksander Fredro czy Maria Konopnicka niosą ze sobą wiele pięknych i nieco zapomnianych dzisiaj słów. Dzieci słuchając ich bezwiednie i spontanicznie dowiadują się jak wiele synonimów mają powszechnie używane słowa. Bajki te niosą w sobie wiele ciekawostek językowych, których znaczenie można samemu odgadywać lub domyślić się go z treści bajki. Okazuje się na przykład, że „niedościgle” znaczy tyle samo co szybko, słowo „urok” można zastąpić słowem „powab”, a „opodal” znaczy to samo co „tuż obok”. Obcowanie z bogactwem językowym bajek przyczynia się do poszerzenia zasobu słownictwa naszych dzieci, a to przełoży się w przyszłości na łatwiejsze budowanie swobodnych i bogatych wypowiedzi słownych. Wizualizacja Jedną z największych korzyści jakie daje dzieciom słuchanie bajek jest uruchamianie wyobraźni. Bajki te nie podsuwają dziecku gotowych obrazów, ale prowokują je do wyobrażania sobie, czyli do wizualizacji tego co słyszą. Dziecko może więc sobie do woli wyobrażać gęsty las, w którym żyją zwierzęta, łąkę, po której kroczy bocian, hipopotama wdzięczącego się do żaby i nawlekającego igłę, małpę w kąpieli i wiele innych ciekawych rzeczy. Wyobraźni dziecka nie stymulują filmy wideo, gry komputerowe i zabawki elektroniczne. Trening pamięci Bajki słuchane wiele razy są zabawowym i spontanicznym ćwiczeniem pamięci. Dziecko koncentrując się na ich treści zaczyna ją zapamiętywać. To może przydać się w przyszłości na przykład do nauki różnego rodzaju definicji czy słówek, a w danej chwili dziecko może pochwalić się zapamiętaną bajką. Wyciszenie i spokój Słuchanie jest czynnością, która wymaga przyjęcia odpowiedniej pozycji, uspokojenia się i skoncentrowania na tym, czego się słucha. Czytane bajki mogą pomóc zdenerwowanemu dziecku wyciszyć się i zrelaksować. Czytane cicho przed snem pomagają zatrzymać gonitwę myśli, skupić się na jednym docierającym bodźcu i zasnąć. Rozwijanie wrażliwości Bajki dźwiękowe (płyty CD z nagranymi bajkami czytanymi przez znanych aktorów), są w mistrzowski sposób interpretowane przez najwyższej klasy aktorów. W role bajkowych bohaterów wcielili się między innymi: Jerzy Stuhr, Irena Kwiatkowska, Piotr Fronczewski, Magdalena Zawadzka i Anna Seniuk. Bajki te posiadają także oryginalną oprawę muzyczną. Dzięki temu nasze dzieci nie wychodząc z domu mają kontakt z prawdziwą sztuką, a to skutkuje rozwijaniem u nich wrażliwości na piękno treści, harmonię i artyzm wykonania. Oglądanie bajek a czytanie Oglądanie bajek np. w TV lub na komputerze nie zastąpi wspólnego czytania i oglądania książeczek z bajkami. Wartość czytania dziecku polega przede wszystkim na robieniu czegoś wspólnie. Słuchanie bajek dżwiękowych może być kolejnym pomysłem na wspólną zabawę. Słuchajcie bajki razem z dzieckiem a potem niech każdy powie, narysuje lub pokaże jakie rośliny lub zwierzęta udało mu się zapamiętać, spróbujcie opowiedzieć tę bajkę własnymi słowami.

bajka o burzy do czytania